Babaannem

Beni bilen babaanneme olan düşkünlüğümüde bilir.

Bir insan düşünün; her yaraya merhem olan, daima arkanızda duran, sadece sesiyle rahatlatabilen, çok zor günler geçirmesine rağmen bugün torunları için gülen bir kadın düşünün.

Işte benim babaannem.

Benim canım, kalbim, sırdaşım, en yakınım. Zaten babaanneme çok benzediğimide söyler insanlar - seven sevdiğine benzermiş.

Beni üzen tek şey ona çok uzak olmam, sadece sesini duyabilmem. Tabii bunada şükür, Rabbim daha kötüsüyle imtihan edebilirdi, ama bazı geceler keşke yanında olsamda sarılsam diyorum. Haftada bir kez duysamda sesini, bu bana tüm hafta yetiyor. 30 dakikkalık konuşmayla 7 günümün enerjisini alıyorum :) 

Babaannem bebekken babasını kaybetmiş, ve hayati yokluk içinde geçmiş. Mersinin Yanpar Koyünde büyümüş, bir kez olsun mutlu günü olmamış büyürken ama umudunu hiç kesmemiş. Yaradana sığınmış. Okumamış babaannem, ama okutsalardı muhakkak başbakan olurdu - buna tüm kalbimle inanıyorum. Hatice isminide zaten ebesinden almış - ebesi bir köyün muhtarlığını yapmış kocası vefat edince, ondan köyde ismi Çavus Hatçe olarak bilinirmiş ebenin. Böyle bir kadından aldığı isimle ülke yönetiedi babaannem -  ben bundan şüphe etmem. Babamda doğduğumda bana Hatice ismini vermiş, ismimin dayandığı yerler çok güçlü olduğu için bende çok güzel işlere imza atacağıma ümid ediyorum. 

Babaanem görmedi, okumadı ama ben gördüm, okudum. Bir gün umudumu kesersem, okumaktan vazgeçersem aklıma babaannem gelecek. Kendim icin bile olmasa onun icin başaracağım neyi başaracaksam. Hatice Aşık ismini duyuracağım, Rabbimin izniyle.

Allah'a emanetsiniz güzel insanlar..